Herakleitos van Efese vs. Parmenides van Elea

Alles stroomt, alles is in beweging en niets is blijvend.
Herakleitos (ca 540-480 vC.) van Efese, Turkije geloofde in een eeuwige verandering en in een harmonie van tegengestelde spanningen. Zowel het goede als het kwade is een noodzakelijk deel van het geheel. “De weg omhoog en de weg omlaag is dezelfde.”
Stap je tweemaal in een rivier is dat tegelijk dezelfde als een andere rivier. Het oerbeginsel zou vuur zijn, dat voortdurend aan verandering onderhevig is. De mens zoekt echter naar het blijvende, een houvast. Zelfs Herakleitos erkende, bij al zijn geloof in verandering, dat er iets blijvends was, een iets dat niet onderworpen zou zijn aan de tijd.

Wat is, is. Wat niet is, is niet.
Parmenides (ca 540-480 vC.) van Elea, Zuid-Italië bracht het beredenerend argumenteren tot ons door te stellen dat “Niets iets anders kan worden dan wat het is” en “Dat wat niet is kan men niet kennen, want wat kan worden gedacht kan bestaan”. Het enige wat wij van hem kennen is een leergedicht, waarin hij twee sferen beschrijft. De onaantastbare waarheid, welke het ware zijn is, ondeelbaar, onveranderlijk èn de onjuiste meningen en voorstellingen van de stervelingen.